Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας συλλογικής δέσμευσης και έγκαιρης αντίδρασης ήταν η υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ από 46 χώρες το 1987 και οι δράσεις που ακολούθησαν για τη συμμόρφωση σε αυτό σε επίπεδο έρευνας και ανάπτυξης καθώς και βιομηχανικής παραγωγής.
Το 1985, παρατηρήθηκε από τους επιστήμονες ότι το πάχος του στρώματος του όζοντος, που βρίσκεται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας της γης που μας προστατεύει από την υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία, μειωνόταν με ραγδαίους ρυθμούς πάνω από την Ανταρκτική, αλλά και σταδιακά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η μεγαλύτερη μείωση του πάχους παρατηρήθηκε στο σημείο πάνω από το Νότιο Πόλο και έδινε την εντύπωση μιας «τρύπας» στο στρώμα του όζοντος.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι κύριοι υπαίτιοι για την καταστροφή του στρώματος του όζοντος ήταν οι χλωροφθοράνθρακες (CFC), που εκείνη την εποχή συναντώταν συνήθως στα κλιματιστικά, στα σπρέι και στα ψυγεία.
Η ανακάλυψη αυτή οδήγησε στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ από 46 χώρες το 1987 η οποία απαγόρευε την χρήση, κατά 99%, των χημικών που συνέβαλαν στην καταστροφή του όζοντος.
Οι ουσιαστικές δράσεις και η δέσμευση των κρατών και της διεθνούς βιομηχανίας που ακολούθησαν είχαν ως αποτέλεσμα όπως δείχνει η εκτίμηση και η σχετική έκθεση του ΟΗΕ το πάχος του στρώματος του όζοντος να αναμένεται να έχει ανακτηθεί πλήρως έως το 2040 σε όλο τον κόσμο, εκτός των πόλων που αναμένεται να έχει ανακάμψει μέχρι το 2066.
Ο ΟΗΕ δήλωσε ότι αυτές οι δράσεις για τη διατήρηση του στρώματος όζοντος ενίσχυσαν επίσης και την ευρύτερη προσπάθεια αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης, μιας και οι CFC ανήκουν στα αέρια του θερμοκηπίου και συνέβαλαν στην κλιματική αλλαγή.
Αυτή η συμφωνία και η ουσιαστική διεθνής δέσμευση μπορεί ίσως να χαρακτηριστεί η μέχρι τώρα σημαντικότερη περιβαλλοντική επιτυχία της ανθρωπότητας και αποδεικνύει πως για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων προκλήσεων χρειάζεται και η αντίστοιχη παγκόσμια προσπάθεια.
Τέτοιες παγκόσμιες προσπάθειες γίνονται σήμερα για την συνολική αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής με διεθνείς συμφωνίες (Paris Agreement), Οδηγίες (EU Green Deal, EU Climate Law) και καθορισμό Προτύπων (TCFD, CDP). Για να πετύχουν όμως αυτές οι πρωτοβουλίες πρέπει να υπάρξει ουσιαστική δέσμευση και συμμετοχή τόσο των δημόσιων όσο και των ιδιωτικών Οργανισμών και Επιχειρήσεων και δεν πρέπει να μείνουν μόνο στις προθέσεις και στην κατάρτιση θεωρητικών εκθέσεων συμμόρφωσης που δε βασίζονται σε πραγματικά δεδομένα τα οποία αντλούνται τόσο από την εσωτερική δομή ενός Οργανισμού ή μιας επιχείρησης όσο και πραγματικών δεδομένων που σχετίζονται με το εξωτερικό περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργούν.
Όπως οι ουσιαστικές δράσεις για μείωση της χρήσης χλωροφθορανθράκων (CFC) οδήγησε στην επιτυχία του Πρωτοκόλου του Μόντρεαλ και στη μείωση της τρύπας του Όζοντος έτσι και οι δράσεις των Οργανισμών και επιχειρήσεων σήμερα για την αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής πρέπει να αφορούν ουσιαστικές παρεμβάσεις που θα βασίζονται στην πληροφόρηση και στην ικανότητα πρόβλεψης του μέλλοντος.. Τότε μόνο θα πετύχουν οι διεθνείς πρωτοβουλίες για μείωση των επιπτώσεων από την Κλιματική αλλαγή και η διασφάλιση της βιωσιμότητας του πλανήτη για τις μέλλουσες γενιές.